Zo. De cirkel is rond. De Cubaanse althans. Op de Belgische is het nog een dagje wachten. Na een nachtbus van 16u vanuit Santiago de Cuba, ben ik gisterenmorgen terug uit de bus in Havana gestapt als een frisco-met-stijve-nek. Één, omdat nachtbussen niet noodzakelijk comfortabele slaapbussen zijn. En twee, omdat ik nog een eitje te pellen heb met de uitvinder van de airco. Het zal wellicht nooit echt klikken tussen ons. De generale repetitie voor nog een koude en slapeloze vliegmarathon, zeg maar. Het hoort er nu eenmaal bij.

Maar goed, vandaag zal ik me nog een laatste keer kunnen opwarmen in Havana. De stad waar het allemaal begonnen is. De stad ook die me in het prille begin maar matig heeft kunnen bekoren. Maar nu, 3 weken later, voelt het net een beetje als terug thuiskomen. Al is Cuba véél meer dan enkel Havana. Zoveel mag wel duidelijk zijn. Maar wellicht speelt de 'home-blues' hierin onbewust ook wel een kleine rol. Want de trouwste lezers onder u weten het naderhand al: hoe graag ik ook op reis ga, ik ga minstens even graag terug naar huis. En zo hoort het eigenlijk ook te zijn.

Maar zover is het nog even niet. Eerst nog een klein todo-lijstje afwerken:

- nog wat kleine souvenirs vergaren voor de geliefden thuis - de plaatselijke UNIZO dus wat steunen en mijn afpingel-talent weer wat aanspreken.

- een laatste taxi versieren richting luchthaven - nog even overwegen wat het zal worden: een charmante oldtimer, en het risico lopen onderweg een paar keer in panne te vallen, of toch maar de saaie officiële taxi, en dat risico minimaliseren?

- mijn resterend monopoly-geld terug inwisselen. Want eenmaal thuis kan ik er niet veel méér mee doen dan mijn muren mee behangen

- nog een laatste keer goed de Cubaanse lucht insnuiven. Figuurlijk dan wel. Want ik wil niet weten hoe groot het gat in de ozonlaag boven Cuba wel moet zijn. Immens in elk geval. De zwarte rookpluimen die de voertuigen allerhande hier met momenten uitstoten zijn echt wel ongezien.

- nog eens vollen bak 110 volt door al mijn elektronische apparatuur jagen - een tijdsrovende bezigheid die hier 2 tot 10 keer zolang duurt. Afhankelijk dus van hoeveel keer de elektriek deze keer zal uitvallen.

- UPDATE: voor m'n todo-lijstje voor de volgend jaar noteer ik: een telraampje kopen voor de mama zodat het aftellen naar 22 wat soepeler verloopt.

- en uiteraard een WIFI-plekje zoeken om dit berichtje nog de bezoedelde lucht in te sturen. Want anders heb ik hier toch maar lekker tegen mijn eigen zitten leuteren, wat geenszins de bedoeling kan zijn.

Zo. Op een bepaald moment raakt een mens echt wel eens uitverteld.

Ik heb er in elk geval tot in elke porie van mijn lijf weer van genoten. Ik hoop van jullie hetzelfde.

Nu, ik moet zeggen: met het gebrek aan internet hier en een sporadische TV ben ik in lange tijd niet zo weinig op de hoogte geweest van wat er zich in de wereld heeft afgespeeld (buiten de Trump-joke uiteraard). En al helemaal niet van wat zich in mijn kleiner wereldje de voorbije 3 weken heeft afgespeeld. Geen nieuws is goed nieuws, denk ik dan. Ik mag in elk geval ook hopen dat in ons kille belgenlandje de temperaturen nog voorafgegaan worden door een plus-teken. Want het vooruitzicht alleen al aan enkele onvermijdelijke donkere en grijze maanden vind ik op zich al best huiveringwekkend genoeg.

Hoedanook. Intussen vraag ik me, samen met mijn 2 trouwe reisgezellen, Flip & Flop, al luidop af welke richting het volgend jaar zal uitgaan. Ergens mét of zonder orkaangevaar? Waar er wél of geen internet is? Waar ze opnieuw Spaans spreken, of eerder waar ze vooral rijst en noedels eten?

De bedenktijd kan bij deze nú ingaan.

Zo. Wanneer (of áls) ik terug wat geacclimatiseerd ben volgen wellicht wat foto's. En daarna verdwijnt deze blog terug voor een tijdje in de koelkast. En ik ongetwijfeld aan de stoof. Met m'n fleece-dekentje en warmwaterkruik enzo. Drama. Drama...

Dankjewel aan allen voor het - al dan niet in stilte - meelezen!

En dankjewel aan de 2 vincke-jongskes om me volgend weekend nog wat extra rust te gunnen. De champagne zal nog zo goed door mijn bestofte keel vloeien.

Un último beso y abrazo xxx