Een logement vinden in Cuba is werkelijk 'a piece of cake'. Een schelleke cake dus. Het zit zo: ofwel leg je je lot in handen van je kotmadam die wat voor je rondbelt, ofwel neem je je lot in eigen handen, spring je van de bus en laat je de kemphanen met nog een vrij kamertje op je afstuiven. Als ze je er al niet uitgesleurd en levend verscheurd hebben.

En een derde mogelijkheid is dat één en ander al van thuis uit is geregeld. Zoals bij m'n laatste 2 verblijven bijvoorbeeld. Kwestie van de puzzel van de 'roadtrip' wat in mekaar te doen passen. Heel slim en vooruitziend vond ik van mezelf. 1-0 voor Sandra. En dan hoor je - thuis nog - iets van een orkaan, ene Matthew, die langs is geweest in Baracoa, het meest oostelijk gelegen Cubaanse stadje. Sympathiek, denk je dan. 't Zal daar precies druk zijn. Heb ik daar niet ergens, nog niet eens zo lang geleden, ook niet een hotelleke geboekt? Kwestie van ne keer wat chiquer te doen... Vooruitziend zijn heeft dus ook zo zijn nadelen. En dan voel je plots de bui al een beetje hangen. Een kleine bui weliswaar, want volgens diezelfde berichtgevingen is Cuba echt wel aan het ergste ontsnapt. Haïti daarentegen... Ik geloof het maar al te graag. Byebye bui-boven-mijn-hoofd. De hemel begon zowaar weer op te klaren.

Tot je hier als het ware in een half oorlogsgebied aankomt. Bomen groeien hier horizontaal ofwel ondersteboven. Er liggen veruit meer dakpannen op de grond dan op de daken, en er staan meer mannen op de daken dan op de grond. De wereld op z'n kop.

Mijn hotelleke stond nog in de stellingen en was voorlopig nog 'dakloos', hadden ze me intussen laten weten. Maar "of ik vooral toch wou komen", "want er was al voor een oplossing gezorgd": veilig onder de vleugels van Andrés en Irma. Aan verwennerij geen gebrek. Iets zegt me dat, een maand na Matthew, men op planeet Baracoa al een tijdlang geen 'toeristen' meer hadden gezien. 1-1 voor Matthew dus.

Geen of nauwelijks toerisme dus. En vissen al evenmin. Niet dat die ook zijn weggewaaid. Of verdronken. Ofzo. Maar het gros van de vissersbootjes is in 'mul'. In gruzelementen dus. En vissen zwemmen nu eenmaal niet uit vrije wil op je taljoor. Hetzelfde verhaal met de cacao-plantages : alles om zeep. Ik zou op dit ogenblik geen chocolade-verslaafde Cubaan willen zijn. Maar goed. Het leven gaat door. Ook in Baracoa. Stilstaan is achteruit gaan.

Noem mijn 'daad' gerust een vorm van ramptoerisme. Ik bekijk het toch enigszins anders. Iets met goede en kwade dagen ofzo.

Maar intussen hebben we alweer de volgende halte bereikt. Heelhuids in elk geval. Wel nog ferm onder de indruk. Nieuwste bestemming: Santiago de Cuba. Pas aangekomen, maar op het eerste zicht staat alles nog behoorlijk recht. Behoorlijk, omdat in Cuba eigenlijk niets helemaal recht-recht staat. Maar no worries: Matthew is officieel aan zijn winterslaap begonnen, samen met z'n vele vriendjes. Wellicht uitgeteld na al dat zware werk. Je zou er haast compassie mee krijgen.

Zondagnacht gaat het terug richting Havana. Final destination. U hoort me van daaruit dan wellicht nog wel eens voor een laatste berichtje van op Cubaanse bodem. Ik probeer vooral niet in huilen uit te barsten.

Gracias trouwens voor uw leuke en vaak verrassende reacties. Om op enkele van uw bekommernissen te antwoorden:

- ik vergeet écht niet te eten, al is drinken bij deze temperaturen nét dat tikkeltje belangrijker.

- litchis heb ik nog niet op mijn bord gekregen. Hoeft ook niet persé. Mijn darmstelsel wordt nu al danig op de proef gesteld met een dagelijkse vers fruit (sapjes)-kuur.

- mijn zadelpijn is verleden tijd. Ik huppel opnieuw als een fris en dartel veulen door het leven. Al is het tempo zoetjesaan aan wat aan het minderen. Niks mis mee. De tol van het reizen. Hoort er allemaal bij.

- op eenvoudig (maar vriendelijk) verzoek kan een zelfgefabriceerde mojitotaart overwogen worden.

- vanachter vensterglas naar vooruitschuivend landschap staren is écht geen straf voor mij. Eventjes lekker zennnnnn met de natuur... :D

Un beso x