Trinidad heeft m'n hart gestolen. Je verwacht - als je de bus uitstapt - 'gewoon' in de zoveelste andere Cubaanse stad aan te komen. In werkelijkheid stap je uit een teletijdmachine en kom je in een dorp terecht waar sinds de 18de eeuwse Spaanse koloniale tijd weinig lijkt veranderd te zijn.

Boeren met paard en kar scheuren hier door de straten, en de klinkers liggen zo ongelijk dat het een wonder mag heten als je hier zonder gebroken ledematen weer uitkomt. Maar so far, so good. Mijn 'poten' zijn nog intact.

Toeristen, die vind je hier ook. Meer dan elders. Je herkent ze het best aan de kakigroene Che Guevara-pet (spreek uit als TSJEE KEBARRA, niet omgekeerd), en nog minstens 1 ander attribuut dat naar Che of Cuba verwijst. Ik niet. Mij herken je nog steeds aan de gescheurde jeans, afgedragen T-shirt en flipflops van de Wibra ofzo (5 EUR/paar, van uitstekende kwaliteit want al de halve wereld mee afgetjoold.) Precies zoals je me vorig jaar in Brazilië en alle jaren daarvoor ook zou herkend hebben. Die overdreven en opgeklopte commerce is nog steeds niet aan mij besteed. Ik herhaal het elk jaar opnieuw: het verschil tussen een toerist en een reiziger. Ik plooi voorlopig niet.

Geen uitstapje met een stoomtreintje naar één of ander diep dal (want zo gaat het nu eenmaal met 'dallen': die zijn diep), wegens 'trein-naar-de-kl*ten'. En dus ook mijn plannen naar dezelfde kl*ten. Plan B dan maar: aan een fiets zien te geraken en de streek op deze manier verkennen. Mijn kotmadam wou me haar afgedankte exemplaar wel een dagje ontlenen. Zomaar. Gratis en voor niks. Wat een zeldzaamheid is hier, want overal hangt wel ergens een al dan niet verborgen prijskaartje aan vast. Ik heb aan mijn uitstapje prachtige foto's van een idyllisch vissersdorpje overgehouden. En twee dagen zadelpijn. Moraal van het verhaal: als hier iets gratis is, dan zal het zo wel zijn redenen hebben. Misschien een volgende keer wat minder op mijn geld zitten en een deftige fiets huren?

Kwestie van heel onopvallend en naadloos over te gaan naar nog zo'n unicum hier in Cuba: de 2 soorten geld. Om het snel en eenvoudig uit te leggen (maar dat is het eigenlijk niet) : de Cubanen hebben hun eigen geld (écht geld dus), en voor de toeristen hebben ze iets speciaals uitgevonden: geld dat enkel in Cuba waarde heeft. Monopoly-geld, als het ware. Alleen is het monopoly-geld maar liefst 25 keer duurder dan het Cubaanse. Om een voorbeeld te geven: een toerist zal 10 EUR betalen voor een taxi-rit, een Cubaan slecht 0,40 EUR.

Toch kan je als toerist (reiziger in mijn geval), en als je de trucken wat doorhebt, ook met Cubaans geld de goedkope toer op. Aan de kraampjes langs straat bijvoorbeeld. Als je goesting zou hebben in een spie pizza-lookalike of een stuk onherkenbaar fruit ofzo. Of als je in een hopeloze bui goesting zou hebben om op een suikerrietstok te zuigen. Het kan allemaal. De kans grabbelen om iets te eten als die zich voordoet is de wijze boodschap. De ontbijttafel leegvreten dus, want de mogelijkheden om in de loop van de dag nog iets deftigs te eten, zijn op beide handen te tellen. En als je al in iets goesting zou hebben, dan vind je het toch niet, of is het op. Het paradijs dus voor zij die op dieet zijn, of van hun suikerverslaving af willen. In ruil krijg je dan weer een alcoholverslaving. Het leven is geven en nemen. Want aan de spotgoedkope cocktails weerstaan, lukt me voorlopig niet. Of beter : lukt me steeds minder.

Zo, ik ben voorlopig uitverteld. Straks een kleine tussenstop van een tweetal nachten in Santa-Clara, en vervolgens richting Camagüey.

Hopelijk zijn jullie batterijen terug wat opgeladen na de feestdag(en) en eventuele brug. Aan mijn brug komt voorlopig nog geen einde. Met mijn batterijen ook nog alles oké trouwens. Die werken op zonne-energie.

Ellis, lieve schat, geniet van je verjaardag over enkele dagen. Mojito-taarten heb ik hier nog niet gevonden, maar tante San kan deze als de beste voor je maken :D

S x