Een openbaar plein of park vol mensen die enkel oog hebben voor hun GSM, tablet of laptop: het universele teken in Cuba dat ergens WIFI in de lucht moet hangen. Grijpen die kans en het ijzer smeden als het heet is dus. Want dergelijk geluk overvalt je hier maar met de onregelmatigheid van de klok, zeg maar. Als een freak de tablet de lucht in dan maar, zoekend naar een bruikbaar signaal, als ware ik Mozes die met zijn stenen tafels de 10 geboden aan het verkondigen was. Je wil dit middeleeuws geklungel echt niet zien. :D

Heerlijke verrassing trouwens, die laatste morgen in mijn logement in Havana: ontbijt met kaarslicht zowaar. En een emmer lauw water. Want zonder elektriek heb je nu eenmaal ook geen (warm) water. Mijn tijdelijke kotmadam Margarita had dan blijkbaar toch geen boontje voor mij. En ik dan weer niet voor de Nederlandse Joeri, die zich toch zo eenzaam voelde, nadat zijn 'wijfie' hem 4 dagen voor hun afreis zo bruusk had laten stikken. Na een paar uur het gemekker van onze Noorderbuur aanhoord te hebben, raasde er maar 1 ding door mijn kop: had zijn wijfie hem maar letterlijk laten stikken. Geen Joeri dus voor mij. Ook geen Jan trouwens. Kortom: geen 'Piet'.

Havana is dus verleden tijd. Maar I'll be back, zo binnen een week of twee. Maar niet te snel. First things first. Laatste dag in Viñales intussen. Richting westen. We reizen dus tegen de wijzers van de klok in. Aan een behoorlijk strak tempo. Een nieuwe stad betekent meteen ook een nieuwe kotmadam: Casa Boris en Mileidi deze keer. De vrouw des huizes stond me netjes op te wachten aan de bushalte. Met roodgetuite lippen en een smachtende blik. Ik wist niet goed waar ik het had. Tot de ontnuchtering snel volgde: ze had nog een kamertje in de aanbieding dat ze in allerijl nog aan de man / vrouw wou brengen. Zonder succes weliswaar. Ik leek haar enige gegadigde op de bus te zijn. Ook Mileidi heeft geen boontje voor mij.

Boris dan. Ik was al vol spanning over hem. Een ingeweken stoere Rus vermoedde ik. Volledig doordrongen van de wodka. Met een ferme berenmuts op zijn kop. Het bleek haar zoon te zijn. Een fantastische gids, bleek later. U kan mij voortaan ongegeneerd met eender welke bizarre kwaal in het Nationaal Park van Viñales droppen, ik vind zomaar het plantje dat me op wonderbaarlijke wijze ervan doet genezen. Geen idee eigenlijk wat ik met al die informatie moet. Zo snel mogelijk vergeten wellicht. Ik verdwaal nu eenmaal niet plots dagelijks in een jungle. Waar ter wereld ook. Om daar al even plots een astma-aanval of maagzweer te krijgen. Tegelijkertijd dan misschien nog wel. Maar het zou je natuurlijk maar overkomen :D

De eerste Cubaanse sigaar is trouwens ook een feit. 't Is te zeggen: toch een paar millimeter van de volle - ik schat - 20 centimeter. Zo' n ding stook je nu eenmaal niet in een paar tellen op. Stand van zaken: voorlopig nog geen wonderplantjes tegen astma of maagzweren van doen gehad. Op een visueel bewijs hiervan zal u helaas nog moeten wachten: voorlopig nog geen bomen met prisen of USB-poorten gezien in de WIFI-parken.

Morgen gaat het richting Trinidad. U volgt maar mee op de kaart. Tien uur 'bussen' voor de boeg. Beetje jammer van de kostbare tijd, denk ik dan. Maar aan de andere kant: 10u lang een fenomenaal landschap voorbij zien schuiven... Het hangt er dus een beetje van af wat je onder nutteloos tijdverlies verstaat.

Zo. Tot over X-aantal dagen. Want ook Mozes verdient zo af en toe wat rust.

S