Bruges 's éveille. En Sandra ook. Al was die al een tijdje wakker die bewuste dinsdagmorgen. Want zoals de traditie het wil, gaat er aan 'The Day Before' nu eenmaal ook een woelige 'Night Before' vooraf. Nergens voor nodig blijkt achteraf, want alles is behoorlijk smooth verlopen. Op de vlieger de gewoonlijke strijd tegen de slaap gevoerd. Maar mijn interne klok was al een tijdzone of 6 teruggekeerd in de tijd. Halverwege de voormiddag dus. Geen uur om alweer aan slapen te denken, moet ze gedacht hebben. Woelige nacht of niet. Bij de Havanaanse (of hoe zeg je zoiets? ) douane dan weer een kleine twijfel of ik mijn zakje dadels al dan niet had moeten aangeven op mijn Declaration Form . Ik vond van niet. Zij vonden ook wel van niet, maar vonden-ook-wel-dat-ze-lastig-moesten-doen-over-een-futiliteitje. Uiteindelijk waren ze er uit: voorverpakte, gedroogde dadels vallen dan toch niet onder de rubriek 'Living animals or fresh fruit'. Het leven zoals het is : in de luchthaven.

Wat ook nieuw is bij de douane, is dat je bij het overhandigen van datzelfde formulier tegenwoordig een liedje moet zingen. Ik citeer letterlijk: Sing and hand over your Declaration Form'. Om te voorkomen dat mijn dadels alsnog zouden geconfisqueerd worden heb ik maar wijselijk gezwegen en gedaan wat vermoedelijk van mij werd verwacht: geen liedje, maar een simpele handtekening.

Intussen was het buiten al stikdonker, was ik ook al redelijk stikkapot, en moest ik nog een manier zien te vinden om de 20km naar mijn logement te overbruggen. Niet dat er veel manieren zijn: te voet of met de taxi. Dat laatste dus maar. De snelste manier. Zou je denken. Snelheid is nu eenmaal een relatief begrip in een land als Cuba waar het gebruik van een GPS verboden is, het straatnetwerk een regelrecht kluwen is, en je enkel ergens kan geraken als je - zelfs als taxichauffeur - iedere vijf 'klakken' de weg moet vragen. Maar, no worries, alle wegen leiden naar Rome. Zelfs in Havana.

Altijd spannend trouwens om de volgende morgen vast te stellen waar je de avond voordien in het pikdonker werd gedropt. Best wel scary, is mijn eerste gedacht. Straatnaam en huisnummer kloppen weliswaar, maar voor de rest wijst niets erop dat ik terecht gekomen ben waar ik moest terecht komen. Gevel van amper 2 meter breed, ferme tralies ervoor, en nergens een spoor van de naam van het logement. Maar de binnenkant en ontvangst klopt dan weer wél met de lovende commentaren op TripAdvisor, dus het zit wel snor. Al zou ik deze buurt met klaarlichte dag misschien zelf niet uitgekozen hebben. Het lijkt erop dat elk gebouw elk moment kan instorten. Maar dat heb je nu eenmaal met een oud stadsgedeelte, vermoed ik. Niet te kritisch zijn, en gewoon proberen daar 'doorheen te kijken'. Wat dan weer niet moeilijk is als vrijwel alle ramen en deuren lijken te ontbreken. Soit.

Voor de rest is Havana precies zoals het overal wordt beschreven: één en al charme. Een beetje 'overgeromantiseerd' misschien wel, met al die kleurrijke oldtimers enzo, en al die wilde sigaren-verhalen (ik moet de 1ste rokende Cubaan trouwens nog zien). Maar who cares? Genieten is de boodschap, want voor je het goed en wel beseft, zit je alweer een bestemming verder. Viñales bijvoorbeeld. Er zijn best wel slechtere vooruitzichten.

S

S

Mijn gedacht! :D

S x