Zo. Nog heel eventjes proeven en genieten van de ongekende luxe van feilloos werkend internet. Het zou zó maar de laatste keer in een paar weken tijd kunnen zijn!

De rugzak is netjes gepakt. Acht kilo bagage op mijn rug en nog een paar op mijn torso zou moeten volstaan om een goeie 3 weken te overbruggen. We vinden onderweg wel ergens een beek of rivier ofzo om de tussentijdse was en de plas te doen. Nog een paar kilo’s in reserve dus om rum & sigaren mee naar België te ‘smokkelen’. Kwestie van het beloofde Cubaanse feestje bij thuiskomst in stijl te kunnen laten doorgaan. Paspoort, visum en ziekteverzekering nog eens gecheckt: de ‘vervaldatum’ is nog niet voor subiet. Van mijn Motilium en Imodium die ik jaarlijks de wereld mee rondzeul dan weer wel, maar we gaan er gewoon van uit dat deze weer gewoon voor de formaliteit zijn meegenomen. De bloemekes op de vensterbank zijn weggekieperd. Er zat toch al een tijdje niet veel leven meer in. Om maar te zeggen dat ze al een tijdje getransformeerd waren in stro-in-bakskes. Koelkast leeggegeten en –gedronken. Het ziet er niet al te best uit voor hongerige en dorstige inbrekers. Alle openstaande rekeningen nog netjes betaald. Kwestie van mijn nabestaanden met niet teveel schulden op te zadelen.De vuilzak heel beleefd, maar kordaat de deur gewezen. Nadat die op mysterieuze wijze ‘muziek’ begon te spelen doordat mijn MP3-tje er per ongeluk in verzeild was geraakt. MP3-tje vervolgens weer bevrijd uit de muzikale vuilzak. Haartjes netjes geknipt. Of toch in elk geval laten knippen. De digicorder met een hele to-do-lijst opgezadeld. Auto een tijdelijk nieuw logement geschonken bij de mama. En de mama zelf uiteraard ook nog eens figuurlijk tegen mijn gilet gesleurd. Het altijd-even-hatelijke afscheid is dus achter de rug. Ik kan me ten volle focussen op wat me vanaf morgen te wachten staat : Een leven vol limoen. En muntblaadjes. En rum. Ofzo. Veel groentjes en fruit dus. Niet geheel ongezond moet je maar denken.

Morgen, zo rond de klok van 11u vertrekt de vlieger vanuit Brussel, via Madrid, om een kleine 8000 km later zachtjes te landen in Havana. Rond de klok van 11u dus. Je weet wel, het uur waarop jullie met z’n allen wellicht naarstig aan het werk zullen zijn. Of toch zouden moeten zijn.“Ik zal een minuut van stilte voor jullie houden”,zei ze heel cynisch … “en barstte net niet in schaterlachen uit”

Zo. Ik ‘laat’ jullie. Tot over ‘enkele’ dagen, zullen we maar zeggen. En remember: geen nieuws = goed nieuws. Echt wel.

Saludos,

Sandra